10 Άγνωστες Ιστορίες Από Την Ζωή Του Bob Marley

Στη χώρα μας, τον Μπομπ Μάρλεϊ τον έχουμε συνδέσει κυρίως με το καλοκαίρι, την παραλία και τα κοκτέιλ! Ο κορυφαίος καλλιτέχνης της ρέγκε όμως, μαζί με το αθάνατο μουσικό του έργο, άφησε ως κληρονομιά και μερικά σπουδαία μηνύματα, πολιτικά και μη. Όπως και μερικές παράξενες ιστορίες.

Deep Purple Και Steve Morse, 20 Χρόνια Μαζί Μουσικής Πορείας.

  Κλείνοντας πάνω από 45 χρόνια σχεδόν αδιάκοπης μουσικής παρουσίας οι τιτανοτεράστιοι Deep Purple, ετοιμάζονται  για την κυκλοφορία του νέου δίσκου τους. Εκτός αυτού, ο κιθαρίστας τους Steve Morse κλείνει μαζί τους είκοσι χρόνια. Μία θέση που ήταν πολύ δύσκολη να την αναλάβει κάποιος, μιας και έπρεπε να σηκώσει το βάρος της αντικατάστασης του μεγάλου Ritchie Blackmore, η σφραγίδα του οποίου είναι ανεξίτηλη όσα χρόνια και αν περάσουν. Ο Steve Morse όχι κατάφερε να δώσει ένα δικό του στίγμα αλλά και να μείνει στο συγκρότημα για 20 συναπτά έτη!!!!, κάτι που ο μεγάλος Ritchie Blackmore δεν κατάφερε.

 Ας ρίξουμε μια ματιά στην μέχρι τώρα πορεία του, και κατόπιν αναλυτικά με τους Deep Purple

Κατ’ αρχήν, ήταν από τους ιδρυτές του ροκ συγκροτήματος Dixie Dregs, αλλά και μέλος των Kansas   όπου μαζί τους κυκλοφόρησε δύο δίσκους τους "Power" 1986 και "In the Spirit of Things" 1988. Με   τους Deep Purple κυκλοφόρησε πέντε δίσκους μέχρι τώρα, τους "Purpendicular" 1996, "Abandon" 1998, "Bananas" 2003, "Rapture of the Deep" 2005 και "Now What?!" 2013, 

Steve Morse

 Υπάρχουν δύο απόψεις για τον ερχομό του  Steve Morse στους Deep Purple. Με βάση τον Ian Gillan, μαζεύτηκαν με τον Roger Glover, Jon Lord και ο Ian Paice το 1994, για να αποφασίσουν ποιος θα αναλάβει τα καθήκοντα του κιθαρίστα στους Deep Purple. Έτσι λοιπόν έγραψε ο καθένας σε ένα κομμάτι χαρτί πέντε ονόματα που θα ήθελε στο συγκρότημα. Όταν είδαν τα αποτελέσματα, παρατήρησαν πως το μόνο κοινό όνομα ήταν του Steve Morse. Η αλήθεια βέβαια απέχει λίγο από την όμορφη αυτή ιστορία, μιας και σύμφωνα με τον Roger Glover, ήταν για την ακρίβεια απλώς ο ίδιος που μία μέρα κοιτούσε τους δίσκους του, όταν το μάτι του έπεσε σε ένα από τα άλμπουμ των instrumental / jazz / progressive / southern Dixie Dregs: «Αυτό είναι! Ο Steve Morse!», σκέφτηκε ο Glover και πρότεινε στον Morse να βρεθούν από κοντά, ώστε να συζητήσουν το ενδεχόμενο να αποτελέσει το νέο μέλος των Deep Purple. O Glover, συναντήθηκε με τον Morse μετά το καλοκαίρι του 1994 και του πρότεινε να κάνουν μία δοκιμαστική περιοδεία στο Μεξικό, εκείνο το Νοέμβριο. Το μόνο πράγμα που ρώτησε ο Morse σχετικά με τους Purple ήταν: «Υπάρχει dress code;».

 Τώρα αν κοιτάξεις λίγο πιο πίσω, και με τον Tommy Bolin όταν ήρθε στους Deep Purple, πάλι δύο απόψεις υπάρχουν!!!. Κάτι συμβαίνει τελικά με τους κιθαρίστες στους Deep Purple. Ο David Coverdale, έχει δηλώσει πως ήταν ο ίδιος που τον έφερε στους Deep Purple, ενώ αντιθέτως ο Bolin δήλωσε πως στη μπάντα τον συνέστησε ο... τεράστιος Ritchie Blackmore!!!.

  Ο πρώτος δίσκος που βγήκε με τίτλο "Purpendicular" κυκλοφόρησε το 1996. Για πολλούς  θεωρείται από τους κορυφαίους δίσκους του συγκροτήματος, αλλά και ο καλύτερος μέχρι στιγμής με τον Steve Morse. Ο δίσκος έχει νέα στοιχεία, που τον κάνουν να σου μένει στο μυαλό και να τον ευχαρηστιέσαι όσες φορές και να τον ακούσεις. Οι υποσχέσεις που αφήνει για μια καλή συνέχεια είναι πολλές. Το "Sometimes I Feel Like Screaming" είναι απίστευτο, και μπήκε στη λίστα με τα τραγούδια που πρέπει να ακούς απο τους Deep Purple, ανεξάρτητα με ποια σύνθεση τους προτιμάς. 

Δύο χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 1998 κυκλοφορεί το "Abandon". Ένας δίσκος που είναι πιο "σκληρός" στο άκουσμα του από το "Purpendicular", αλλά μάλλον πέρασε και δεν "ακούμπησε"!!!!. Ο δίσκος βέβαια δεν είναι κακός, αλλά κατι του λείπει για να είναι πολύ καλός. Για άλλη μια φορά ο ηχος της κιθάρας δεν θυμίζει τίποτα από Ritchie Blackmore. Ο Steve Morse έχει καταφέρει να έχει την δικιά ταυτότητα. Στα slow τραγούδια εξακολουθεί ο Steve Morse να βγάζει το "αίσθημα" στην κιθάρα του, Μία ιδιότητα του, που φαίνεται να την έχει σε υψηλό βαθμό.

Από εκεί και πέρα οι Deep Purple αρχίζουν συνεχόμενες περιοδείες, με αποτέλεσμα τον επόμενο δίσκο τους να τον κυκλοφορήσουν το 2003. Πέντε χρόνια χρειάστηκαν για να κυκλοφορήσει ο δίσκος με το χειρότερο εξώφυλλο στην ιστορία του συγκροτήματος. Οι κριτικές που πήρε το εξώφυλλο ήταν όλες κακές. Στα τραγούδια τώρα, παρόλο που ο Ian Gillan είχε δηλώσει τρία χρόνια νωρίτερα ότι με αυτόν τον δίσκο θα κάνανε το "μπάμ", δυστυχώς για άλλη μία φορά ο δίσκος είναι απλά καλός, χωρίς να είναι όμως η μεγάλη έκρηξη που περιμέναμε οι απανταχού οπαδοί τους, με κάποιες συνθέσεις να είναι πάρα πολύ καλές, όπως το "Walk On", "Haunted". Για άλλη μία φορά ο Steve Morse είναι εκφραστικότατος σε slow τραγούδια, χωρίς να υστερεί και στα υπόλοιπα όμως. Γενικά ο δίσκος είναι καλύτερος από τον προηγούμενο, με τον Steve Morse να έχει καθιερωθεί πλέον. Ίσως με άλλο εξώφυλλο ο δίσκος να είχε πιο καλή τύχη!!!

Οι περιοδείες συνεχίζονται σε μεγάλο βαθμό, με μια αλλαγή ακόμη στην σύνθεση τους, αυτή του Don Airey στην θέση του "συνταξιούχου" Jon Lord.

 Σειρά έχει δύο χρόνια αργότερα το "Rapture Of The Deep Purple" που κυκλοφόρησε το 2005. Ο δίσκος κινείται στα βήματα του προηγούμενου. καλές συνθέσεις χωρίς όμως και εδώ να σου μείνει κάτι έντονο στο μυαλό. Με τον Steve Morse πια, έχουν αλλάξει πια στυλ. Οι εποχές με το "βίαιο" και "καυτό" χαρντ ροκ, έχουν περάσει πια χωρίς επιστροφή. Παρόλα αυτά οι γερόλυκοι δεν σταματάνε να γράφουν καλή μουσική, όταν οι περισσότεροι από αυτούς είναι πάνω από 60 χρονών. Κάποιες συνθέσεις θυμίζουν τις παλιές εποχές όπως το "Money Talks". Φυσικά δεν λείπουν και οι αργές συνθέσεις με τον Steve Morse να ξεχωρίζει.

 Ένα από τα "καλά" της αποχώρησης του Ritchie Blackmore, είναι ότι το συγκρότημα πλέον γράφει, αλλά και παίζει slow τραγούδια στις συναυλίες τους. Κάτι που όπως είχε δηλώσει ο μεγάλος Ritchie Blackmore δεν του άρεσε καθόλου!!!!!

 Αφού περάσανε οχτώ ολόκληρα χρόνια οι Deep Purple κυκλοφορούν τον δίσκο "Now What?!" το 2013. Δύο τραγούδια από αυτόν τον δίσκο, τα "Uncommon Man" και "Above And Beyond" είναι αφιερωμένα στο Jon Lord όπου είχε πεθάνει το 2012. Ίσως η καλύτερη δουλειά τους μετά το "Purpendicular". Το "All The Time In The World", μία νέα καταπληκτική μπαλάντα αλλά και το "Vincent Price" αφιερωμένο στον φίλο του αλλά και μαιτρ σττις ταινίες τρόμου  Vincent Price, ξεχωρίζουν αμέσως. Γενικά ο δίσκος έχει αρκετά θέματα να ακούσει κανείς από jazz, rock and roll, hard rock, prog. metal, ότι τραβάει η ψυχή σου!!!!. Ο Steve Morse είναι στα καλύτερα του εδώ με αποτέλεσμα και οι συνθέσεις να είναι καλύτερες!!!! Ένας δίσκος που θυμίζει τις παλιές καλές ημέρες..

 Σε λίγο καιρό οι τιτανοτεράστιοι  Deep Purple, ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν νέο δίσκο ελπίζουμε να μην μας απογοητεύσουν και να κρατήσουν την σημαία ψηλά για άλλη μία φορά. Άλλωστε τις δυνατότητες τις έχουνε!!!

Don Airey, Steve Morse, Ian Gillan, Ian Paice, Roger Glover

 Στο τέλος του αφιερώματος να προσθέσουμε και τι έχει πει ο Ritchie Blackmore για τον  Steve Morse.

Απαντώντας σε μια ερώτηση δημοσιογράφου αν είχε ακούσει κάποια κριτική από τον Ritchie Blackmore, Ο Steve Mprse είπε: "δεν έχει τύχει να βρεθώ ποτέ με τον Ritchie Blackmore, ενώ  ό,τι σχόλια έχω ακούσει είναι αρκετά συγκρατημένα, όπως καλά παίζει και κάνει διαφορετικά πράγματα, αλλά δεν ξέρω αν ταιριάζει με τους Deep Purple».

 Επίσης είπε ότι ο Ritchie  Blackmore είναι αναντικατάστατος ως προς το παίξιμο του, και ότι ο στόχος μου δεν είναι να τον μιμηθώ, αλλά να δώσω τα δικά μου στοιχεία στον ήχο του συγκροτήματος.

 Υ.Γ Μετά από αυτή την δήλωση σε συμπαθούμε περισσότερο!!!

Deep Purple, Όλοι Οι Μουσικοί Που Περάσανε Από Το Συγκρότημα.

Rod Evans, NIck Simper, Steve Morse, Don Airey

Glenn Hughes, Ian Paice, Jon Lord, Tommy Bolin, David Coverdale

 Οι τιτανοτεράστιοι και όχι μόνο, Deep Purple, εκτός από την μουσική τους χαρακτηρίζονται και από τα μεγάλα μουσικά ονόματα που υπήρξαν μέλη τους, ή είναι μέλη τους σήμερα. Τι να πούμε ή τι να πρωτοθυμηθεί κανείς, τον ένα και μοναδικό Ritchie Blackmore, τον αείμνηστο Jon Lord, τον άπαικτο David Coverdale, ή τον αμίμητο Ian Gillan;; Και δεν είναι μόνο αυτοί… Όλοι όσοι έπαιξαν με τους
Deep Purple έχουν αφήσει το στίγμα τους, ενώ  βοήθησαν στην καθιέρωση των Deep Purple σαν το κορυφαίο συγκρότημα στο είδος του, αλλά και σαν ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα, γενικά

Ritchie Blackmore, Ian Gillan, Roger Glover, Joe Satriani., Joe Lynn Turner

στην ιστορία όλης της μουσικής. Στην μέχρι τώρα πορεία τους έχουν περάσει 14 μουσικοί. σε δέκα περιόδους με διαφορετικές συνθέσεις. Βέβαια οι δύο περίοδοι από αυτές είναι ίδιες, με μέλη δηλαδή που ξανανενώθηκαν. Ας δούμε όμως τις διάφορες συνθέσεις που είχαν κατά καιρούς οι  Deep Purple.

ΜΚΙ: 1968-69: 

Ritchie Blackmore - Jon Lord - Ian Paice - Rod Evans - Nick Simper.

Jim Morrison, Ο Θάνατος Του Και Η Ελληνική Επιγραφή Στον Τάφο Του.

Στις 3 Ιουλίου του 1971, πέθανε ο ποιητής της ροκ, ο μυστικιστής γόης, ο «Βασιλιάς της Οργασμικής Ροκ» που άφησε πίσω του μία ασύγκριτη υστεροφημία. Το όνομά του ήταν ζέημς «Τζιμ» Ντάγκλας Μόρισον (James "Jim" Douglas Morrison) (8 Δεκεμβρίου 1943 - 3 Ιουλίου1971) ήταν ένας Αμερικανός τραγουδιστής, τραγουδοποιός, συγγραφέας και ποιητής.
  Γεννήθηκε στη Μελβούρνη της Φλόριντα και ήταν ο τραγουδιστής και στιχουργός του δημοφιλούς αμερικάνικου ροκ συγκροτήματος The Doors. Θεωρείται ένας από τους πιο χαρισματικούς ερμηνευτές στην ιστορία της ροκ μουσικής. Έγραψε επίσης αρκετά βιβλία ποίησης, ένα μικρό ντοκιμαντέρ και δύο βίντεο κλιπ ("The Unknown Soldier" και "People are Strange").
  Ο θάνατός του σε ηλικία 27 ετών στο Παρίσι της Γαλλίας κατέπληξε τους θαυμαστές του. Οι περιστάσεις κάτω από τις οποίες πέθανε και ο μυστικός ενταφιασμός του έγιναν αφορμή για ατελείωτες φήμες και παίζουν σημαντικό ρόλο στο μυστήριο που εξακολουθεί να τον περιβάλλει.
 Ο Τζιμ Μόρισον είχε σκωτσέζικη και ιρλανδική καταγωγή και ήταν γιος του ναυάρχου Τζωρτζ Στίβεν Μόρισον και της Κλάρα Κλαρκ Μόρισον, που γνωρίστηκαν το 1941 στη Χαβάη. Ο Τζιμ Μόρισον γεννήθηκε 11 μήνες μετά, στη Μελβούρνη της Φλόριντα.
 Το 1971, ο Μόρισον μετακόμισε σε ένα διαμέρισμα στο Παρίσι μαζί με την Πάμελα Κούρσον (Pamela Courson). Είχε έρθει στη Γαλλία για να απομακρυνθεί απ’ τα φώτα της δημοσιότητας και το ένταλμα σύλληψης που είχε εκδοθεί για αυτόν στις Η.Π.Α, όπου τον κατηγορούσαν για προσβολή της δημοσίας αιδούς. Ο Μόρισον ένιωθε την ανάγκη να ανασυνταχτεί και να ασχοληθεί αποκλειστικά με την ποίησή του, την οποία είχε παραμελήσει τα τελευταία χρόνια. Πού αλλού θα μπορούσε να βρει την έμπνευσή του, αν όχι στην πόλη των τεχνών και των γραμμάτων;
 Του άρεσε η αρχιτεκτονική της πόλης και κάθε μέρα έκανε μεγάλους περιπάτους στους δρόμους του Παρισίου και επισκεπτόταν τα στέκια των άλλων μεγάλων προσωπικοτήτων που είχαν περάσει από εκεί. Θαύμαζε τον Όσκαρ Γουάιλντ που είχε πεθάνει στο Παρίσι και η σωρός του βρισκόταν στο ίδιο νεκροταφείο που επρόκειτο να ταφεί κι ο ίδιος ο Jim Morrison. Η έμπνευση όμως που τόσο επιθυμούσε δεν έρχονταν, απλά και μόνο επειδή άλλαξε πόλη. Απογοητευμένος, συνέχισε να πίνει μέχρι τελικής πτώσεως. Η καθημερινή του κατανάλωση μπορεί να έφτανε και τα δύο μπουκάλια ουίσκι.   Αγαπούσε ιδιαίτερα το αλκοόλ και την κοκαΐνη, αλλά αντιμετώπιζε την ηρωΐνη με μεγάλη επιφύλαξη. Μάλιστα συγκρούονταν συχνά με τη φίλη του, Πάμελα Κούρσον, επειδή έκανε συχνά χρήση ηρωίνης.Τ, όμως λέγεται ότι τον είχε πιάσει κατάθλιψη και ήθελε να επιστρέψει στην Αμερική.
 Στο Παρίσι έκανε και την τελευταία του ηχογράφηση σε στούντιο με δυο Αμερικανούς μουσικούς του δρόμου. Ο Μάνζαρεκ απέρριψε αυτή την ηχογράφηση ως "ασυναρτησίες μεθυσμένων". Ένα τραγούδι από αυτήν, το "Orange County Suite" ακούγεται στο bootleg "Lost Paris Tapes".
 Έτσι περνούσε τις μέρες του ο Μόρισον στο Παρίσι και η 2 Ιουλίου, δεν διέφερε σημαντικά. Τον επισκέφτηκε ο φίλος του απ’ το πανεπιστήμιο, Αλέν Ρενέ και πήγαν για ένα περίπατο στην πόλη. Ο Ρενέ παρατήρησε ότι ο Μόρισον φαινόταν ανήσυχος και χλωμός, ενώ τον έπιαναν συχνά κρίσεις λόξιγκα. Σταμάτησαν σε ένα εστιατόριο για φαγητό, αλλά ο τραγουδιστής δεν αισθανόταν καλά. Είχαν υπάρξει και κάποιες περιπτώσεις τους τελευταίους μήνες, που ο Jim Morrison έφτυνε αίμα. Οι καταχρήσεις είχαν προκαλέσει σοβαρές βλάβες στον οργανισμό του.
 Λίγο μετά τις έξι το απόγευμα, ο φίλος του αποχώρησε και ο Μόρισον έμεινε μόνος του. Δεν του άρεσε η μοναξιά, αν και βρισκόταν στο Παρίσι ακριβώς για να απομονωθεί από τον υπόλοιπο κόσμο. Συναντήθηκε με την Πάμελα και συνέχισαν τη βόλτα τους, πριν να επιστρέψουν στο διαμέρισμα που μοιράζονταν.
  Ήταν η τελευταία νύχτα που θα περνούσαν μαζί. Εκείνο το βράδυ, ο Μόρισον και η Πάμελα «σνίφαραν» ηρωίνη, ενώ παρακολουθούσαν ερασιτεχνικά βίντεο από παλιότερες διακοπές του.

Έκαναν τακτικά διαλείμματα για περισσότερα ναρκωτικά, μέχρι που αποκοιμήθηκαν. Η Πάμελα ξύπνησε τη νύχτα από το βήχα του Μόρισον. Βρισκόταν στη μπανιέρα και ξερνούσε αίμα. Όταν πέρασε η κρίση, η Πάμελα τον ρώτησε να ήθελε να καλέσουν το γιατρό, αλλά ο τραγουδιστής ένιωθε καλύτερα και της είπε να συνεχίσει τον ύπνο της. Η Πάμελα τον άφησε, χωρίς να ξέρει ότι αυτές ήταν οι τελευταίες του στιγμές. Όταν ξύπνησε, στις 6 το πρωί της 3η Ιουλίου του 1971, ο Τζιμ Μόρισον ήταν νεκρός στη μπανιέρα. Ήταν μόλις 27 χρονών.
  Ο Μόρισον πέθανε στις 3 Ιουλίου του 1971 σε ηλικία 27 ετών. Η επίσημη εκδοχή είναι ότι η Πάμελα Κούρσον τον βρήκε νεκρό στη μπανιέρα. Ετάφη με ταχύτατες διαδικασίες στο νεκροταφείο «Pere Lachaise» του Παρισίου. Δεν έγινε αυτοψία, γιατί ο γιατρός που τον εξέτασε είπε ότι δεν βρήκε στοιχεία εγκληματικής ενέργειας. Η απουσία αυτοψίας έδωσε λαβή για πολλές εικασίες σχετικά με την αιτία θανάτου. Επειδή τάφηκε γρήγορα χωρίς να τον προλάβουν οι συγγενείς και οι φίλοι, με κλειστό φέρετρο, πολλοί υποστήριζαν ότι ήταν ένα τρικ. Ένας τρόπος για να εξαφανίσει το παρελθόν του και να κάνει μια νέα αρχή.
  Ο Ντάνυ Σάγκερμαν διηγείται ότι όταν η Κούρσον επέστρεψε στις ΗΠΑ, του είπε ότι ο Μόρισον είχε πεθάνει από υπερβολική δόση ηρωίνης, την οποία είχε εισπνεύσει νομίζοντας πως είναι κοκαΐνη. Ο Σάγκερμαν σημειώνει ότι η Κούρσον έδινε διαφορετικές εκδοχές του θανάτου κατά καιρούς, τη μια λέγοντας ότι εκείνη τον είχε σκοτώσει και την άλλη ότι ο θάνατός του ήταν λάθος της. Η ιστορία με την αθέλητη λήψη ηρωίνης υποστηρίζεται από τη διήγηση του Αλέν Ρονέ, που έκανε παρέα με το ζευγάρι στο Παρίσι. Ο Ρονέ είχε γράψει ότι ο Μόρισον πέθανε από αιμορραγία αφού εισέπνευσε ηρωίνη της Κούρσον κι ότι εκείνη άθελά της αποκοιμήθηκε, αφήνοντάς τον να πεθάνει αντί να καλέσει για ιατρική βοήθεια.

Η Ελληνική Επιγραφή

 Όσο όμως άλυτο μυστήριο παραμένει ο θάνατος του, άλλο τόσο ανεξήγητη και αινιγματική είναι και η επιγραφή που υπάρχει στον τάφο του και μάλιστα στα ελληνικά: «Κατά τον δαίμονα εαυτού».
 Οι θεωρίες για το ποιος έχει γράψει την επιγραφή είναι πολλές: Ο Jim Morrison πριν δημιουργηθεί το συγκρότημα είχε πει: «Ή θα κάνουμε έναν φόνο ή θα δημιουργήσουμε μία θρησκεία». Τελικά τα κατάφεραν και στα δύο: πρώτον οι DOORS έγιναν θρησκεία και δεύτερον ο φόνος έγινε με τον θάνατό του. Ένα θάνατο που ο Morrison δεν φοβήθηκε ποτέ. Τον μόνο φόβο που είχε ήταν ο ίδιος του ο εαυτός και η επιγραφή στον τάφο του γράφτηκε, λέγεται, κατά δική του παραγγελία μια και αγαπούσε όπως έλεγε την ελληνική φιλοσοφία.
  Γι’ αυτό και στο τραγούδι του «The End» μιλά με έναν δικό του μοναδικό τρόπο για το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα.
  Το βασικό ερώτημα για το επιτύμβιο ρητό αφορά το πού αναφέρεται: αν αφορά τον τρόπο του θανάτου του, τότε πιθανότατα δεν λέει τίποτα παραπάνω από το πασιφανές ότι ο Τζιμ Μόρισον... έζησε και πέθανε "κατά τον δαίμονα εαυτού", πέτυχε δηλαδή αλλά και ταυτόχρονα καταστράφηκε από τις δικές του δυνάμεις και μόνο.
  Θα μπορούσε όμως να αποτελεί και μία αναφορά στην μεταθανάτια τύχη της ψυχής του... έναν υπαινιγμό για τη Μέλλουσα Κρίση.
  Οπότε και σε αυτήν την περίπτωση, ο ποιητής της επιγραφής, μας δηλώνει ξεκάθαρα, ότι ο αγαπημένος τραγουδιστής θα κριθεί, και πάλι, "κατά τον δαίμονα εαυτού" - σύμφωνα με τις δικές του πράξεις, τις προσωπικές του επιτυχίες και αποτυχίες...

Πηγή: η μηχανή του χρόνου

26 Ιουνίου , Ημέρα Κατά Των Ναρκωτικών.

26 Ιουνίου, 

Ημερομηνία αφιερωμένη κατά της μάστιγας των ναρκωτικών.

  Μια μάστιγα που στο χώρο της μουσικής έχει βαθιές  ρίζες . Η αυταπάτη που υπάρχει ότι θα μου δώσει έμπνευση, θα μπορώ να παίξω τα σόλα μου στη σκηνή πιο άνετα, ή θα μου δώσει το “ανέβασμα” που θέλω , όταν δεν είμαι στα καλά μου για να παίξω, όλα αυτά αλλά και πολλά ακόμη, κάνουν πολλούς μουσικούς να πιαστούν για τα καλά στα δίχτυα των ναρκωτικών.

 Είναι πάρα πολλοί οι καλλιτένες  που χάθηκαν άδοξα, κάνοντας χρήση ναρκωτικών ουσιών. Ευτυχώς για μερικούς όμως έχουν καταφέρει να ξεφύγουν από αυτό το πράγμα. 

 Τραγούδια που γράφτηκαν και μιλάνε κατά των ναρκωτικών πολλά, ακόμη και από καλλιτέχνες που έκαναν χρήση, αλλά (μάλλον) δεν το πίστευαν.  

 Ας  θυμηθούμε μερικά από τα ονόματα που χάθηκαν άδοξα.