Ο τραγουδιστής των Motorhead Ian Fraser "Lemmy" Kilmister πέθανε από καρκίνο σε ηλικία 70 ετών στις 28 Δεκεμβρίου 2015, τέσσερις μέρες μετά τα 70α γενέθλια του, όπως ανακοίνωσε το βρετανικό συγκρότημα.
Ο θρυλικός τραγουδιστής και μπασίστας του συγκροτήματος, είχε διαγνωστεί με μια ιδιαιτέρως επιθετική μορφή καρκίνου, λίγες ημέρες πιο πριν.
"Δεν υπάρχει κάποιος εύκολος τρόπος να σας το πούμε. Ο δυνατός και ευγενής φίλος "Lemmy" πέθανε σήμερα μετά από σύντομη μάχη με μια επιθετική μορφή καρκίνου. Έμαθε πως έπασχε στις 26 Δεκεμβρίου. Βρισκόταν σπίτι, μπροστά από το αγαπημένο του video game από το "The Rainbow", με την οικογένειά του", ανέφεραν οι Motorhead σε ανάρτηση τους στο Fabebook για τον θάνατό του.
Ο Lemmy γεννήθηκε στο Μπάρσλεμ του Στάφορντσαϊρ της Αγγλίας, την παραμονή Χριστουγέννων του 1945. Οι γονείς του χώρισαν όταν ήταν τριών μηνών και αναγκάστηκε να μείνει με την μητέρα και την γιαγιά του. Λίγα χρόνια αργότερα, η μητέρα του παντρεύτηκε τον ποδοσφαιριστή της Πλύμουθ Αργκάιλ, Τζορτζ Ουίλις και ο Κίλμιστερ αναγκάστηκε να μείνει με τον πατριό του και τα δύο του παιδιά. Φοίτησε στο σχολείο Ysgol Syr Thomas Jones, όπου του έδωσαν το παρατσούκλι "Lemmy" λόγω της φράσης "lend me" που χρησιμοποιούσε για να ζητάει δανεικά χρήματα.
Σε εφηβική ηλικία ξεκίνησε να παίζει κιθάρα, αφού είδε τους Beatles ζωντανά και εντάχθηκε στους The Sundowners. Στα 17 του χρόνια, μετακόμισε στο Στόκπορτ μαζί με την κοπέλα του, Κάθι, με την οποία έκανε ένα γιο. Εκεί, έγινε μέλος των Rainmakers, των The Motown Sect και το 1965, εντάχθηκε στους The Rockin' Vickers με τους οποίους κυκλοφόρησε τα σινγκλ "Zing! Went the Strings of My Heart", "It's Alright" και "Dandy" μέσα σε ένα χρόνο μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "CBS".
Το 1967, μετακόμισε στο Λονδίνο και συγκατοίκησε με τον Νόελ Ρέντινγκ, μπασίστα του σχήματος του Τζίμι Χέντριξ. Ο Lemmy ξεκίνησε να δουλεύει σαν μεταφορέας του προαναφερθέντος συγκροτήματος, ενώ το 1969 κυκλοφόρησε το δίσκο "Escalator" με τους Sam Gopal. Στη συνέχεια, έγινε μέλος των Opal Butterfly οι οποίοι διαλύθηκαν ένα χρόνο αργότερα.
Το 1972, έγινε μέλος του space rock συγκροτήματος Hawkwind, μαζί με το ντράμερ Σάιμον Κινγκ. Το συγκρότημα εμφανίστηκε στη φιλανθρωπική εκδήλωση "Greasy Truckers" και συμπεριλήφθηκε στη συλλογή "Greasy Truckers Party", με το σινγκλ του τραγουδιού "Silver Machine" να ανεβαίνει στο #3 των βρετανικών τσαρτ, όντας η μεγαλύτερη επιτυχία του συγκροτήματος.
Ακολούθησε ο δίσκος "Doremi Fasol Latido" το οποίο σκαρφάλωσε στο #14, αλλά ακόμη μεγαλύτερη ήταν η επιτυχία του "Space Ritual" το οποίο μπήκε στο Top 10, ωθούμενο από την επιτυχία του σινγκλ "Urban Guerrilla". Το 1974 περιόδευσαν στη Βόρεια Αμερική και ηχογράφησαν το άλμπουμ "Hall of the Mountain Grill", ακολουθούμενο από το "Warrior on the Edge of Time" στις αρχές της επόμενης χρονιάς. Κατά τη διάρκεια άλλης μία αμερικάνικης περιοδείας, ο Lemmy συνελήφθη για κατοχή αμφεταμίνης όταν περνούσαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες στον Καναδά και οι Hawkwind τον απέλυσαν, αντικαθιστώντας τον με τον μπασίστα των Pink Fairies, Πολ Ράντολφ.
Ο Lemmy συνεργάστηκε με αρκετά συγκροτήματα για τραγούδια ή ζωντανές εμφανίσεις. Κατά τη δεκαετία του '80 συνεργάστηκε και πάλι με τους Hawkwind όπως κάνει κατά καιρούς από τότε. Το 1991, έγραψε τα τραγούδια "Hellraiser", "Desire", "I Don't Want to Change the World" και "Mama I'm Coming Home" για το δίσκο "No More Tears" του Όζι Όσμπορν, ενώ εμφανίστηκε με τους Motörhead στο "WrestleMania 17".
Επίσης, το 2004 συμμετείχε στο τραγούδι "Shake Your Blood" από το δίσκο "Probot" του ομώνυμου πρότζεκτ του Ντέιβ Γκρολ και το 2011 στο "Debauchery As A Fine Art" από το "Sensory Overdrive" του Μάικλ Μονρό.
Έχει εμφανιστεί στις ταινίες "Eat the Rich" (1987), "Hardware" (1990), "Airheads" (1994), "Tromeo and Juliet" (1996), "Terror Firmer" (1999), "Citizen Toxie: The Toxic Avenger IV" (2000) και "Down and Out with the Dolls" (2001).
Στις 15 Μαρτίου 2010 προβλήθηκε για πρώτη φορά το ντοκιμαντέρ "Lemmy" αναφερώμενο στη ζωή και την καθημερινότητα του Lemmy και σκηνοθετήθηκε από τον Γκρεγκ Όλιβερ και τον Γουές Ορσόσκι. Παρουσιάζει συνεντεύξεις με φίλους και θαυμαστές του, όπως ο Όζι Όσμπορν, ο Slash, ο Τζέιμς Χέτφιλντ, ο Λαρς Ούλριχ, ο Ντέιβ Έλεφσον, ο Σκοτ Ίαν, κ.α..
Δεν ήταν από τα άτομα που κράταγαν το στόμα τους κλειστό. Κάθε άλλο. Μετά το μακελειό στο Παρίσι τον Νοέμβριο, μίλησε στο γερμανικό σόου «ZDF Aspekte». Το συγκρότημα είχε παίξει περίπου δέκα φορές στο Μπατακλάν, ο χώρος τού ήταν οικείος: «Κοιτάζαμε στην τηλεόραση τι συνέβαινε. Μπορούσες να ακούσεις πυροβολισμούς. Είναι τόσο χαζό! Αυτοί οι άνθρωποι είναι τόσο χαζοί! Για ποιο λόγο να γίνει όλο αυτό; Νομίζεις ότι είναι ηρωικό κατόρθωμα να σκοτώνεις αθώους ανθρώπους; Μαλάκες. Δειλοί.» Σχεδίαζαν εμφάνιση στο Παρίσι την αμέσως επόμενη μέρα των επιθέσεων, μια συναυλία που δεν δόθηκε ποτέ… « Θα πήγαινα την επόμενη μέρα να παίξω κανονικά. Αν οι τρομοκράτες σε σταματήσουν, νίκησαν. Και δεν θα με χτυπήσουν. Αν η αστυνομία ακυρώσει ένα show δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό, αλλά εμείς δεν θα ακυρώναμε».
Ο baddest motherfucker της ροκ μουσικής, όπως τον έλεγε ο Dave Grohl, είχε πει τα εξής: "Δεν μετανιώνω για τίποτα στην καριέρα μου, ούτε και στον τρόπο που έζησα. Όλα τα όνειρά μου έγιναν πραγματικότητα. Δεν υπάρχουν πολλοί που να μπορούν να το πουν αυτό. Οι περισσότεροι άνθρωποι πάνε σε μια δουλειά που μισούν όλη τη ζωή τους. Δεν μπορώ να το φανταστώ, είναι απαίσιο. Είμαι γεμάτος ευγνωμοσύνη για τις ευκαιρίες που είχαμε αλλά και τα ρίσκα που πήραμε".
Κατά καιρούς έχει δηλώσει τα εξής:
Για την εμπειρία του με τον Hendrix: "Μου έμαθε πώς να βρίσκω να ναρκωτικά στα πιο απίθανα σημεία. Αυτό ήταν ένα μέρος της δουλειάς που έκανα για αυτόν. Ήταν τόσο cool και οι κινήσεις του στο χώρο τον έκαναν να μοιάζει με εκλεπτυσμένη αράχνη. Τον ενδιέφερε πάντα το κοινό, αλλά το χιούμορ του ήταν πολύ κακό επειδή συνεχώς το μυαλό του ήταν εκτός. Ο κόσμος γύρω του δεν καταλάβαινε πια τι έλεγε την εποχή που τελείωσε. Αλλά ήταν σίγουρα ο καλύτερος κιθαρίστας που είδαμε ποτέ".
Για τις επιρροές του: "Στα νιάτα μου ήμουν επηρεασμένος από τους Everly Brothers αλλά δεν μπορείς να το ακούσεις αυτό στους Motorhead. Άλλες επιρροές μου ήταν ο Chuck Berry, ο Eddie Cochran και ο Little Richard. Νομίζω ότι τα πάντα είναι μια επιρροή ακόμα και αν σε επηρεάζει να μην κάνεις κάτι".
Για τις groupie: "Ήταν τη δεκαετία του 70 και αυτή η κοπέλα ανέβηκε στη σκηνή μου κατέβασε το παντελόνι και έκανε τη δουλειά της. Αλλά εγώ συνέχιζα να παίζω. Δεν μπορούσα να σταματήσω τη συναυλία, θα ήταν αντί-επαγγελματικό. Αλλά υπάρχουν και ιστορίες που είναι οι αγαπημένες μου και δεν έχουν να κάνουν με το sex. Μια φορά έπρεπε να φυγαδεύσουμε τον Phil Cambell από το ξενοδοχείο, γιατί ήταν τύφλα στο μεθύσι ως συνήθως και έκανε ακατάλληλες προτάσεις στη ρεσεψιονίστ. Αυτή φώναξε τους μπάτσους".
Για τις γυναίκες είχε δηλώσει στο περιοδικό Punknews: "Ποτέ δεν είδα τις γυναίκες σαν αντικείμενα. Πάντα ήμουν ειλικρινής. Συμπεριφέρομαι στους ανθρώπους όπως θέλω να συμπεριφέρονται αυτοί σε μένα. Οι γυναίκες είναι το ίδιο πράγμα με μένα, απλά έχουν βυζιά. Αν θέλουν να είναι τρελές, δεκτόν, γιατί κι εγώ είμαι τρελός μερικές φορές. Αν θέλουν να παίζουν rock, υπέροχα, γιατί κι εμένα μου αρέσει να παίζω rock. Αν είναι καλή τέχνη, είναι καλή τέχνη. Γαμώτο, μου αρέσουν οι γυναίκες!".
Αλλά και για τους Beatles: "Ο Lennon ήταν το μεγαλύτερο κωλόπαιδο στους Beatles. Γι' αυτό πάντα μου άρεσε, αυτόν προτιμούσα, πιστεύω πως με ενέπνευσε. Οι Beatles άλλαξαν τη μουσική και με έκαναν να νιώθω πως μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Έτσι κι εγώ και η γενιά μου προσπαθήσαμε να τον αλλάξουμε, καθώς οι Beatles έτσι μας έκαναν να νιώθουμε. Δεν τα καταφέραμε, όμως, γιατί ο κόσμος είναι γεμάτος σκατά".
Το 2013, δήλωνε στο περιοδικό Classic Rock για τη ζωή και τον θάνατο:
"Δεν μετανιώνω για τίποτα από όσα έχω κάνει. Δεν έχει νόημα. Είναι πολύ αργά. Τα έχεις κάνει ήδη έτσι; Έζησες τη ζωή σου. Δεν υπάρχει λόγος να εύχεσαι να μπορούσες να αλλάξεις κάτι. Υπάρχουν ένα-δύο πραγματάκια που θα μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά, αλλά τίποτα από αυτά δεν έφερνε μεγάλες αλλαγές.
Είμαι ευχαριστημένος με τον τρόπο που εξελίχθηκαν τα πράγματα στη ζωή μου. Νομίζω ότι έφερα χαρά σε πολλούς ανθρώπους σε ολόκληρο τον πλανήτη. Είμαι αληθινός προς τον εαυτό μου και σε αυτούς που έχω απέναντί μου. Ο θάνατος είναι αναπόφευκτος. Το καταλαβαίνεις καλύτερα όταν φτάνεις στην ηλικία μου. Δεν ανησυχώ γι αυτό. Είμαι έτοιμος. Όταν φύγω θέλω να φύγω κάνοντας αυτό που κάνω καλύτερα. Αν πέθαινα αύριο, δεν θα είχα παράπονο. Όλα ήταν καλά".
Σχολίαζε τα πάντα δίχως κανένα κόμπλεξ. Απαντώντας σε ερώτηση ακόμα και για τους ABBA, είπε πως ήταν μια από τις αγαπημένες του μπάντες. "Άκουγα Little Richard και Elvis, και αυτό ήταν! Μετά πήγα στο Λονδίνο, γιατί αν ήθελες να κάνεις κάτι, εκεί έπρεπε να πας. Πουθενά αλλού δεν θα μπορούσες να κάνεις κάτι. Ακόμα και οι Beatles έπρεπε να πάνε Λονδίνο".
Εμβληματική φυσιογνωμία, είχε μια απαράμιλλη εμφάνιση, με φαβορίτες, προτεταμένες ελιές στο πρόσωπο και φορούσε ένα μαύρο καπέλο όπως στα μαύρα ήταν και η υπόλοιπη αμφίεσή του.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του είπε: «Μπορεί να με σκοτώσουν οι πολλές γυναίκες, το ποτό ή η πολλή μουσική, όμως αυτός είναι ένας υπέροχος τρόπος να πεθάνει κανείς». Στη σκηνή είχε το μικρόφωνο τοποθετημένο πάνω από το κεφάλι του ώστε να τραγουδά κοιτώντας προς τα πάνω.
Θεωρείτο ένας από τους πρωτοπόρους της χέβι μέταλ, αν και έλεγε πάντα ότι οι Motorhead ήταν ένα ροκ εν ρολ συγκρότημα.
Είχε δηλώσει ότι δεν είχε κάνει ποτέ χρήση ηρωίνης, αλλά ότι είχε δοκιμάσει πολλά ναρκωτικά καταλήγοντας στο speed.
Ήδη, εκατοντάδες μουσικοί, όπως οι Dave Mustaine, Gene Simmons, Nikki Sixx, ICE T, Ozzy Osbourne, Living Colour, Joe Satriani,Billy Idol, Metallica, all;a και χιλιάδες fans έσπευσαν να τον αποχαιρετήσουν μέσω διαδικτύου.
Έφυγε αφού έζησε τη ζωή του, όπως αυτός την ήθελε. Τώρα πάει να συναντήσει λίγους μήνες μετά τον εμβληματικό ντράμερ του συγκροτήματος, Φιλ «Ανιμαλ» Τέιλορ
